შებინდებულიყო... ზღვის ტალღები საიდუმლოდ ეჭორავებოდნენ, ეჩურჩულებოდნენ ოქროსფერ სანაპიროს. შორს მთა მოჩანდა უზარმაზარი. მთის ერთ კალთაზე ერთი მარტოხელა ხე იდგა. ხი ძირში სიყვარულის სადღეგრძელო ისმებოდა. ქორწილი იყო - ბუნების ქორწილი და სიყვარულის თაკარა მზე ანათებდა იქვე, ჩრდილში დამსხდარ გოგონასა და ბიჭის გულებს. გოგო 16ის იყო, ბიჭი 19-ის.
- ხვალ მიდიხარ თბილისში? კარგი რა, ხომ იცი რომ ერთ თვეს ვერ გავძლებ უშენოდ. - ბუზღუნებდა გოგო, - არ შემიძლია. სულ ცოტა ერთი თვე ვაპირებ აქ დარჩენასო, ესე ბრძანა დედაჩემმა. რა გავაკეთო აქ უშენოდ? მზე და ზღვა??? ნუთუ გგონია რომ შენს გარდა სხვა მზე მჭირდება?
გოგო აცრემლებული შეაცქერდა ბიჭს.ბიჭი ჩაფიქრებული და ოდნავ სევდიანი ჩანდა. გოგოს აცრემლებული თვალები რომ დაინახა, გამოფხიზლდა.
-ნუ სულელობ! მე მართლა საქმე მაქვს. გთხოვ, ნუ გგონია რომ შენგან წასვლა მინდა.! უბრალოდ ლუკას დახმარება სჭირდება . დიდი პრობლემები აქვს. მე..მე დავამთავრებ თუ არა საქმეებს, მაშინვე ჩამოვალ... მე ძალიან მომენატრები. ხო იცი რომ უშენოდ სუნთქვა არ შემიძლია?? მიყვარხარ.. და ბიჭმა მონატრებული, წრფელი კოცნით აკოცა გოგოს. გოგომ ტირილს უმატა.
დაღამდა.. სახლში უნდა წასულიყვნენ. ბიჭი იმ ღამით მიდიოდა. უყურებდა, თავს ევლებოდა, ეფერებოდა გოგოს.
არ დაივიწყო, რომ შენ ჩემი ცხოვრების აზრი ხარ და რომ ბედის უდიდესი საჩუქარი მყავხარ. შენთან სიცოცხლე ჩემთვის სამოთხეში ყოფნაზე უფრო დიდი ბედნიერებაა. შენსავით არავინ მყვარებია და ასე არავიზე მიფიქრია. მიყვარხარ! გესმის??? მი-ყვარ-ხარ!
გოგო აღარ ტიროდა. უღიმოდა და , თუმცა გულში რაღაც ავად ჩხვლეტდა, უკვე იჯერებდა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა.
გოგო მალე წავიდა და ბიჭი მარტო დარჩა. ცასა ახედა და მთელი თავისი ცხოვრება თვალწინ გადაეშალა. დიდხანს აკვირდებოდა და თითქოს ხვდებოდა, რომ არც ისე ერთფეროვანი ცხოვრება ჰქონია. მაგრამ უფრო დიდი სიყვარულის გამოხატვა იყო საჭირო.
დილით გაიღვიძა და ფანჯარაში გაიხედა. მატარებეი თბილისს მოახლოებოდა. სადგურზე თავისი ძმაკაცი ლუკა დახვდა. ლუკამ იქვე უთხრა რა საქმეც ქონდა. ბიჭი სახლშიც არ მისულა. პირდაპირ გაჰყვა ლუკას საქმეზე.
გზაში არც დალაპარაკებია. ღრმად ჩაფიქრებული ჩანდა. იჯდა მანქანაში, ხელში ფურცელი და პასტა ეჭირა და რაღაცას წერდა.Share
|
|
გაზაფხულის მზიანი დღე იყო, თითქოს ბუნება რაღაც ახალს ელოდა და უხაროდა. გოგონა მიდიოდა ნელა თავის ფიქრებთან ერთად. უცებ იგრძნო რომ ვიღაც შეეჯახა, გამოერკვა ფიქრებიდან, ბიჭი კი შეკრთა, ერთ ადგილას გაჩერდა, მას არასოდეს ენახა ასეთი თვალები. გავიდა ორი კვირა ნიას არც კი ახსოვდა ის ბიჭი, მან ხომ მისი სახელიც არ იცოდა. ერთხელ დეიდაშვილი დაპირდა რომ კინოში ერთად წავიდოდნენ. ნიამ დაინახა ეზოში მჯდომი იკა, რომელიც მას ელოდა, ახლოს რომ მივიდა იცნო ის უცნობი რომელსაც იმ დღეს შემთხვევით შეეჯახა, არა არ ეჩვენებოდა ნამდვილად ის იყო.... -ნია გაიცანი, ეს ჩემი მეგობარია გიო, წინააღმდეგი ხომ არ ხარ ჩვენთან ერთად რომ წამოვიდეს?- შორიდან ჩაესმა ნიას იკას სიტყვები. Share
|
|
როდესაც ფიქრები ერთმანეთში ირეოდნენ შემოდგმის ფოთლებივით..მაშინ ჩამოწვა ბინდი და საოცრად ააჟრჟოლა მტკვარი..ფიქრები ეს ფიქრები მარტოობის..მარტოობის..როდესაც ბოლო იმედი გადაიწურა,როდესაც არანაირი ნათელი არ მოჩანდა და დაიღალა ბრძოლით..ცხოვრებასთან ბრძოლით..ვიღაც დაინახა..ის ისევე ტიროდა როგორც ის..მაგრამ..უფრო სხვანაირად..უფრო მწარედ და უფრო ღრმად სულისჩამწველ კივილამდე..როდესაც იმედის ბოლო ნაპერწკალი გაქრა..ქვითინმა ააჟრჟოლა სიჩუმის სიმღერა და აატივტივა არარსებული მდინარის ტალღები.. ,,Share
|
|
ათი წუთის შემდეგ ნუცის მობილური ისევ აწკრიალდა,ამჯერად ნუციმ დახედა ნომერს და ისე აიღო ეს საბა იყო
–მოხვედი ? – კითხა ნუციმ
– ხო რაზმაძეზე ვარ,შენ სად ხარ?
–მეც,მისმინე ეხლა დიდ თეთრ სახლს რომ დაინახავ იქ გაჩერდი
საბა მივიდა დიდ თეთრ სახლთან,რომელსაც დიდი ბეტონის კედელი ერტყა გარშემო,სახლი კი სულ განათებული იყო. საბა ამ სახლს ქუჩიდან ათვალიერებდა,როდესაც ნუცი დაინახა...Share
|
|
ალოოო რომელი ხარ?
-ნუცა ვარ. შენ რომელი ხარ?
-ნიკა მინდა თქვა ძაააან "დერსკმა" ხმამ.
ნუცას ხმა ჩაუვარდა, არ იცოდა რა ეთქვა. თითქოს ამ ბიჭის ხმამ მოხიბლა.
-სხვაგან მოხვდიი
-კაი ტო მართლაააა? რას მელაპარაკებიიი?
-გავიცინოოოთ?
(თითქოს ჩხუბი დაიწყეს)Share
|
|
მინდა დავწერო,უბრალოდ მინდა და ვწერ..არც მე ვიცი რას,მაგრამ რაც ახლა
გულში მაქვს ფურცელზე თუ არ გადმოვიტანე...ავფეთქდები,შიგნიდან
ავფეთქდები.. სული მტკივა..!ვნანობ ! მიყვარს და მენატრება !!! ვიცი
ვიჩქარე...მაგრამ შენ ხომ ვერც კი წარმოიდგენ ახლა როგორ მინდა ხმის
წასვლამდე ვიყვირო,უფროსწორად გიყვირო თუ რაოდენ დიდია ჩემი შენდამი
სიყვარული! ის განცდა მეუფლება,რომ თითქოს საკუთარი ნებითვე გაგგზავნე
სხვის მკლავებში.. როგორ მინდა შენტან...ნეტავ შემეძლოს ამ გრძნობის
გამოხატვა...რატომ?რატომ ვართ ასეთი ამაყები?იქნებ მხდლები? ალბათ
ორივე... გატაცებააა?! უბრალოდ ნელა,მძიმედ მეღიმება..მენანება დრო,ჩემი
გრძნობები,განცდები,მოგონებები...თუმცა,მე შენ დღეს, აი, სწორედ ახლა, ამ
წუთას მიყვარხარ და სრულიადაც არ მანაღვლებს რა იქნება ხვალ..იქნებ, სულაც
აღარ ვიარსებებ ამ წუთსოფელში..ამიტომ
მინდა გაგანდო ეს "საიდუმლო" .. სუფტა და წრფელი სიყვარული.. შენ გგონია "თავს ვიფასებ"??გგონია არShare
|
|
გძინავს?
-არა, არ მძინავს
-როგორ ხარ?
-ბევრს ვფიქრობ.. უაზროდ ბევრს..…
-მერე რა, ფიქრი ყველას არ შეუძლია.. მოგენატრე?
-შენც ხომ იცი ერთადერთი ხარ, ვინც მართლა მენატრება..
-საიდან უნდა ვიცოდე?
-რა ვიცი, თქვენზე ამბობენ, რომ ყველაფერი იცით..
-ჰეჰ.. და შენც გჯერა? იმდენ რამეს ამბობენ და შენ არაფრის გჯეროდა, ეგ რატომ დაიჯერე?
-ალბათ მინდოდა რომ ეგრე ყოფლიყო და იმიტომ...
-ხო, შენც გაიგებ როგორცაა სინამდვილეში.. თვალები გაახილე რა, ასე მგონია გძინავს
-გავახელ თუ დამპირდები, რომ არ წახვალ.. აი გავახილე..
-და ხომ ხედავ რომ ისევ აქ ვარ.. ისევ ისე გიპრიალებს თვალები, თუმცა
სხვანაირი ხარ.. უუუხ, როგორ მომენატრე.. შენი სუნთქვა მომენატრა..
- მე კიდევ შენს საფეთქელთან მფეთქავი სიცოცხლის ძარღვი.. და ყელზე კოცნით დათვლილი შენი პულსაცია..
Share
|
|
ertxel dedamiwaze yvela adamianurma grdznobam da tvisebam ertad moiyara
tavi. sigijem tqva: damalobana vitamashoto. daiwyes damalva! simartle
ar daimala, mainc mipovniano. sicrue cisartyelashi daimala,
sinamdvile_okeaneshi, sizarmace yvelaze axlos daimala. tavisupleba
niavs amoepara, sikete kargaxans sxvas utmobda adgilebs! rwmena zecashi
aichra, shuri ki sxivshi miimala. siyvaruli sadac mivida yvelgan
dakavebuli iyo. bolos lamazi vardis buchqi ipova da shig daimala. dawyo
sigijemde damaluli grdznobebis dzebna. yvela ipova... siyvarulis garda,
bolos vardis buchqi gadawia da kivilis xma gaigo... siyvaruls eklebze
daechra tvalebi da dabrmavda... mas shemdeg dedamiwaze siyvaruli,
sigijes xelchakidebuli dayavs!
siyvarulis legenda -"ertxel sigijes da siyvaruls ertmaneti sheuyvardat,
ver dzlebdnen uertmanetod, sul ertad iyvnen bednierad, ertxel sigijem
siyvaruls vardi achuqa, siyvaruls yvavili moewona, magram ekali tvalshi
moxvda da dabrmavda. mas shemdeg siyvaruli brmaa da sigijec mudam tan
dasdevs...Share
|
|
შუაღამე იყო. პატარა სანთელი ბჟუტავდა ჩემი ოთახის მაგიდაზე. უაზროდ ეყარა
ტანსაცმელი სავარძელში... მე კი ლოგინზე ვიწექი და ვგრძნობდი, როგორ
მიზიდავდა რაღაც ძალა მაგიდისკენ...
ნელა ავდექი ლოგინიდან, შიშველი
ფეხებით მივედი მაგიდასთან და პირველი რაც თვალში მეცა, ეს იყო მისი
სურათი. უეცრად საშინელი მონატრება ვიგრძენი, ისეთი, როგორიც არასოდეს
მიგრძვნია, მაგრამ ამ მონატრებას უიმედობის დაღი აჩნდა...
თვალი
მოვაცილე სურათს და მაგიდას გადავხედე; აქაც ყველაფერი მის თავს
მახსენებდა: მისი ნაჩუქარი საფერფლე, რომელიც სავსე იყო სიგარეტის
ნამწვავებით; მისივე ხელით აცმული მძივი; მისი წერილი და...მაგრამ რაღაც
არ იყო ამ ნივთებთან კავშირში... ეს იყო პატარა სამართებელი, რომელიც ამ
სარამოს ფურცლების დასაჭრელად გამოვიყენე. უეცრად რაღაც აზრმა გამიელვა,
მაგრამ სწრაფად უარვყავი...
ოთახიდან გამოვედი და აბაზანისკენ
გავეშურე, სიბნელეში რაღაცას დავეჯახე, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია.
სახეზე წყალი შევისხი და ოთახში დავბრუნდი... მაგიდასთან მივედი და
დავჯექი. ჯერ სურათს შევხედე, მერე სამართებელს. რაღაც მსგავსებას
ვეძებდი. გამეღიმა, როცა აღმოვაჩინე, რომ მისი კაბა სამართებლის ტარივით
შავი იყო, ხოლო მაისური სამართებლის პირივით ნაცრისფერი... გამოხედვაცShare
|
|
აი, დადგა პირველი სექტემბერი, როდესაც ბავშვები ჟრიამულით მიიჩქაროდბენ სკოლაში.
-ვაა, გიო როგორ ხარ? როგორ შეცვლილხარ ბიჭო...
-რას ვიზამთ სალო უკვე მეათე კლასში ვართ, დრო მალე გადის და ჩვენც ვიცვლებით.. შენ როგორ ხარ?:)
-მეც კარგად ვარ...როგორ გაატარე ზაფხული?
-აი, იკაც მოსულაა.. რავა ხარ იკუშ? -კარგად თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო?
-"ჩვენც კარგად!" -უპასუხა გიომ!
- ბიჭო შენი შეყვარებული სადაა?
-ნათია? არ ვიცი ეე. გუშინ ველაპარაკე და ასე მითხრა მოვალო და მოვა რაა...
***
დაიწყო სასწავლო წელი.. ნათია და ირაკლი შეყვარებულები იყვნენ! მათ ერთმანეთი მერვე კლასიდან უყვარდათ! ***
-დედა მე ცოტახანი ეზოში გავალ, გავისეირნებ.. კარგი?
-დღეს ხომ გიორგის დაბადების დღეა შვილო... რატომ არ მიდიხარ?
-არ მინდა წასვლა. მირჩევნია გავისეირნო..
-არა შვილო ამ წვიმაში რა გინდა გარეთ.. ჯობია გიოსთან წახვიდე ან სახლში დარჩე... თან უკვე ბნელოდა!
-დეე, ხომ იცი რომ წვიმაში სიარული მიყვარს...
-კაი სალო, მაგრამ ქოლგა მაინც წაიღე!!
-დეეე!Share
|
|
|
